Seizoen 2002/2003 - Eredivisie : PSV - Feyenoord (1 - 2) - Seizoen 2023/2024

Opnieuw had PSV het meeste balbezit. Opnieuw speelde PSV het 'betere' voetbal. Opnieuw was de oponent effectiever in de afronding en dus bleef PSV opnieuw met lege handen staan. Dit doemscenario is de laatste jaren regelmatig te bewonderen in Eindhoven, zodra er iets op het spel staat. En zondag was het in de topper tegen Feyenoord weer niet anders. Op de beslissende momenten geeft PSV niet thuis. En dat is gewoon een gebrek aan kwaliteit.

PSV startte voortvarend tegen Feyenoord. PSV-trainer Guud Hiddink had gekozen voor het spitsenduo Vennegoor of Hesslink en Kezman en die zet sorteerde meteen in succes, zo leek het althans. Vennegoor ging een luchtduel aan met doelman Lodewijks enkele meters buiten het keepersgebied. De Twent was de sterkste en bood Kezman de kans om nummer veertien van het seizoen aan te laten tekenen. Temmink besliste echter anders en keurde de treffer van de Joegoslaaf onterecht af. PSV liet zich er niet door van de wijs brengen en zette Feyenoord stevig onder druk.

Met Vennegoor of Hesselink als man die de ballen met het hoofd moest verlengen had PSV een wapen in handen, waar Feyenoord zich in eerste instantie geen raad mee wist. Het leverde ook na de onterecht afgekeurde treffer nog enkele aardige kansen op voor met name Van Bommel. De aanvoerder had de pech dat eerst de paal en later Lodewijks in de weg stonden. Diezelfde Lodewijks verrichtte nog een tweetal belangrijke reddingen in de eerste 20 minuten. Feyenoord liet echter zien hoe het wel moest. De Rotterdammers waren slechts sporadisch op de Eindhovense helft te vinden geweest, maar na een kwart wedstrijd openden zij wel de score. Na een goede combinatie aan de rand van het strafschopgebied tussen Bobarda en Buffel mocht Ono, mede dankzij zwak ingrijpen aan PSV-zijde, op zijn gemak aanleggen: 0-1. PSV was daarna even van slag en Feyenoord leek de wedstrijd onder controle te krijgen. Vlak voor rust voerde PSV de druk weer wat op, maar was het wederom Feyenoord dat toesloeg. Zwak ingrijpen van Faber (die zich kinderlijk eenvoudig liet wegzetten) zorgde er voor dat Feyenoord op rechts via Bombarda kon uitbreken. Buffel werd vervolgens door de Argentijn vrij voor Waterreus gezet en de Belg rondde zijn kans prima af.

Meteen na de thee ontsnapte PSV aan een derde treffer. Opnieuw Buffel werd alleen richting Waterreus gestuurd, maar de doelman greep prima in en voorkwam daarmee dat de wedstrijd definitief op slot ging. Even later zorgde Rommedahl voor de aansluitingstreffer. Lodewijks kon een inzet van Kezman maar half wegwerken. De bal kwam voor de voeten van Rommedahl, die met enig geluk het net wist te vinden. Hij raakte de bal eigenlijk totaal verkeerd.

PSV gooide daarna alles op alles om nog minimaal een punt uit het vuur te slepen. Maar Feyenoord had een passend antwoord gevonden op de lange ballen richting Vennegoor. Aanvoerder Paul Bosvelt liet zich iets meer zakken en sneed de aanvoer richting 'lange Jan' telkens goed af door slim positie te kiezen. Ook won de middenvelder enkele luchtduels van de Twent, waardoor PSV eigenlijk steeds minder gevaarlijk kon worden. De enige PSV'er die begreep dat het anders moest, was Mark van Bommel. De middenvelder strooide zo nu en dan 'als vanouds' met een aantal mooie passes richting de zijkanten. PSV deed er echter te weinig mee, omdat Rommedahl wederom te kleurloos en futloos was en Robben, na een goed eerste kwartier er tegen zijn directe tegenstander Song nauwlijks nog aan te pas kwam. Alleen Robben (volley net over) en Kezman (schot gered door Lodewijks) waren nog dicht in de buurt van de gelijkmaker. Gescoord werd er echter niet meer en daardoor haalde Feyenoord eigenlijk vrij eenvoudig het einde en moest PSV lijdzaam toezien hoe de Rotterdammers een stap dichterbij kwamen en -wat later- de Amsterdammers een stap verder weg liepen.

Langzamerhand zal ook in Eindhoven de conclusie moeten worden getrokken dat een aantal spelers stilstaat in hun ontwikkeling. Een verversing van de selectie aan het einde van dit seizoen lijkt onafwendbaar. Voor veel spelers is het al lang vijf voor twaalf geweest.