Normaal gesproken ben ik vrij rap in het schrijven van mijn weblog. Als er op zondagmiddag een wedstrijd is gespeeld, zit ik gewoonlijk zondagavond achter mijn laptop om mijn stukje te tikken.
Gisterenavond ontbrak me de fut. Ik kon de goede woorden niet vinden. Moe en teleurgesteld over weer een harde klap. Wat moet je zeggen? En om nou in de emotie van het moment met ronkende teksten te komen, wat schiet onze club daarmee op?
Na een nachtje slapen is het besef er dat we sinds 42 jaar niet zo’n slechte reeks neerzetten. Een ongekende situatie voor de meesten van ons. Maar hoe we het ook wenden of keren: we zullen ermee moeten dealen.
Ondanks alle boosheid en frustraties denk ik dat we er niet veel mee opschieten om nu in paniek te raken en symboolmaatregelen te treffen. Het zal moeilijk zijn maar we moeten het hoofd koel houden en de prioriteit leggen bij het stuiten van de vrije val. Hoe? In ieder geval door niet te ontkennen dat er een crisis is. Vaak wordt daar spastisch over gedaan. Niet nodig: uit een crisis kun je sterker uit komen. Maar dan moet je niet je kop in het zand steken of wegduiken. Juist nu komt het aan op leiderschap.
Laatst bijgewerkt : 2 dec 2013 - 7:58
